een kleine oase voor Beatrice en Dante

 

We waren eerst verbaasd toen we plots een koppel waterhoentjes in onze tuin zagen. Kwamen ze gewoon even piepen in onze tuin?  Een eenmalige verschijning en dan weer weg? Met schaamrood op de wangen moet ik toegeven dat we eerst moesten opzoeken welke soort watervogel dit was. Zo ver is het dus gekomen, dat wij als stadsmensen maar weinig inheemse diersoorten en planten meer herkennen (lees ook de blogpost 'de verloren verbinding' in dit verband).

Ze zijn een mooie verschijning in de tuin met hun overmaatse geelgroene moerasvogelpoten en hun prachtige geelrode snavel. Het werd niet een eenmalig bezoek. Ze zijn hier gebleven en nesten in de laurierhaag die de afscheiding van onze tuin vormt met  de grindweg naar de tennis-/padelvelden hier wat verder. Aan de andere kant van de weg begint de hippodroom van Kuurne. De dagen van de paardenrennen zijn wellicht geteld maar het is afwachten welke nieuwe bestemming de site zal krijgen.

We hebben een mini-vijver in onze tuin, zo ruw geschat 1 meter lang op 60 cm breed. Dat blijken ze te appreciëren, ook al is het voor een beperkte plons. Bonus voor ons is dat ze de muggenlarven in het stilstaande water als aperitiefhapjes uit het water halen. Mijn vrouw besloot het koppel Beatrice en Dante te noemen, naar Dante Alighieri's autobiografisch boek 'La Vita Nuova' (1294) dat zijn liefde voor Beatrice beschrijft.

Ondertussen vinden we hun aanwezigheid in de tuin vanzelfsprekend en de taferelen met de jonge kroost in de lente doen je hart smelten. Voor de waterhoentjes is de tuin een kleine oase in een stedelijke woestenij. Geniet van de foto's hieronder die ik de afgelopen jaren kon nemen. Een beter pleidooi voor een natuurlijke tuin kunnen we ons niet bedenken.